Guest
Nakon neuspjelih vojnih operacija Mladićeve vojske, Fikret Abdić je zatražio od predsjednika Srbije Slobodana Miloševića, da mu pošalje “elitne” jedinice koje će slomiti Peti korpus bosanske vojske. Polovinom oktobra 1994. Milošević je Abdiću obećao aktivnu vojnu i logističku pomoć. General Momčilo Perišić, načelnik Generalštaba Vojske Jugoslavije, izdao je naredbu generalu Miletu Novakoviću da na Petrovoj gori, na području općine Vojnić na tada okupiranoj teritoriji Republike Hrvatske, formira komandni štab kodnog naziva PAUK. I vojna operacija je nazvana Pauk, a na njenom čelu lično je stajao Jovica Stanišić. U bazi MUP-a Srbije u Lipovičkoj šumi, 20 kilometara južno od Beograda, postrojili su se pripadnici Arkanove Srpske dobrovoljačke garde, a Arkan im samo rekao da ih on neće predvoditi u akciji u bihaćkoj regiji, nego da će to raditi Milorad Ulemek Legija. Na terenu su postojale tri taktičke grupe od kojih je prva bila sastavljena od abdićevaca, drugom je komandovao Milorad Ulemek-Legija, a trećom Radojica Božović Kobac. Legija i Kobac primali su naređenje isključivo od Frenkija Simatovića. I 16. novembra 1994. počinje operacija Pauk, koja je trajala sedam i po mjeseci, sve do početka oslobađajuće operacije hrvatske vojske „Oluja“, 1995. Plan je bio da se borci pod komandom generala Atifa Dudakovića poraze za nekoliko dana, ali se operacija „Pauk“ produžila beskonačno. Borci žimske viteške i 506. velikokladuške brigade bosanske vojske, vodili su svakodnevne borbe za Veliku KlADUŠU,kao i da spriječe neprijatelja da presječe putnu komunikaciju Bužim-Velika Kladuša na području oko Podzvizda. U presudi generalu Momčilu Perišiću, navodi se da je general Mile Novaković o toku operacije “Pauk“ slao borbene izveštaje Perišiću, Glavnom štabu Srpske vojske Krajine i “povremeno“ Službi državne bezbednosti Srbije radi davanja na uvid Slobodanu Miloševiću. General Milisav Sekulić, visoki oficir komande Srpske vojske Krajine, u knjizi „Knin je pao u Beogradu“, piše „da je ta vojska upletena u bespotrebne borbe sa Petim korpusom Armije Bosne i Hercegovine, da je zloupotrijebljena, da njeno angažovanje nije imalo vojničko opravdanje i da je tu oslabila svoju udarnu moć, te praktično, omogućila brzo i efikasno izvođenje hrvatske operacije „Oluje“. Sekulić navodi da je u borbama sa borcima generala Dudakovića učestvovalo 6638 vojnika i oficira iz Vojske Srpske Krajine i da su samo u prva dva mjeseca operacije „Pauk“, imali 91 poginulog i 180 ranjenih. Dejan Slišković, bivši pripadnik Jedinice za antiteroristička dejstva Državne bezbednosti Srbije, poznate i kao “Crvene beretke“, od septembra 1994. do februara 1995. godine bio je raspoređen na obezbjeđenju štaba operacije “Pauk“. Svjedok je svjedočio pred Međunarodnim kaznenim tribunalom za bivšu Jugoslaviju u Hagu u procesu protiv Jovice Stanišića i Frenkija Simatovića. Između 19. i 23. Jula 1995. u akcijama “Mač“ i “Štit“, pod komandom “Pauka“, preko srpskih i Abdićevih snaga teškom artiljerijom, tenkovima i helikopterima napadalo je sve pred sobom na pravcu Izačić-Šturlić, Tržačka Raštela-Johovica, Skokovi-Pećka brda i Vrnograč-Bužim. Tih dana Peti korpus imao je najveće gubitke od svog formiranja. Tada je poginulo 68 branilaca, dok ih je preko 200 ranjeno. Poginuo je i Nijaz Begić, načelnik Štaba 517. oslobodilačke brigade Armije Republike Bosne i Hercegovine. No, neprijatelj je zaustavljen. U vrijeme slamanja operacije Mač i Štit, početkom avgusta 1995. započela je i hrvatska vojna oslobađajuća operacija „Oluja“. U noći s 4. na , s područja Cazinske krajine bježe Specijalne jedinice državne bezbednosti Srbije, tako da snage Fikreta Abdića ostaju same u borbi protiv 5. korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine. Kada su ratnici Petog korpusa 7. augusta 1995. godine pobjednički umarširali u Veliku Kladušu, i time prestala postojati samoproglašena Abdićeva autonomna pokrajina “Zapadna Bosna”, Kobac i Legija su već bili pobjegli za Srbiju. Ostaće uspomena na junake jedne od najkrvavijih bitaka za pedalj zemlje bosanske. U završnoj riječi svoje knjige Milorad Ulemek Legija piše: “Morao sam da u sebi ipak čestitam Dudakoviću, jer je dobro nadmudrio i, da ne kažem, povukao za nos ove naše konje od generala.“ Na vijest da je 1995. poginuo komandant žimske viteške brigade Izet Nanić, Legija je u knjizi zapisao: „Ako se nadao da ću se radovati, onda se prevario. Nanić jeste bio neprijatelj, ali je bio dostojan protivnik i za poštovanje. Bez obzira na sve, on se borio sve ove godine u neravnopravnim uslovima za svoju kuću, za svoju ideju i dao svoj život za to, a to jeste za poštovanje.”
