Katarzyna Groniec - Mae Tsknoty

Dzieńłe tęsknoty, ciche marzenie, zwiewne jak obłok, kruche jak dym, nieodgadnione w nas duszy westchnienia, kto by tam nie znał ich... Jak dzwon, który zaledwie tylko tknąć a już śpiewa Jak zabłąkanych ptaków głos Jak liść, przez chwilę piękny, nim go wiatr strąci z drzewa Tak w nas głęboko skryte śpią Małe tęsknoty, krótkie tęsknoty, znaczące prawie tyle co nic Nagłe i szybkie serca łopoty, kto by nie znał ich Nie wiadomo skąd zjawiają się, zakatarzone Wyproszą łzę i żalu łut Posiedzą, podumają i jak gość nieproszony Nim się rozwidni, znikną już Małe tęsknoty, krótkie tęsknoty, znaczące prawie tyle co nic Nagłe i szybkie serca łopoty, kto by nie znał ich Nag