Guest
Мүгедектер монологы Мүгедектін қалін көрмедін мүлде Айтасың ақыл сезінбей сенде Бәлкім сен мені, аларсың еске Арбаға өзің отырған кезде Налынып көңіл қайныққан кезде Шарасыз күйге шалдыққан кезде Мүмкін сен сонда түсінерсің мені Терезеден қарап жалыққан кезде Армандар алдап арбаған кезде Жасарға шараң қалмаған кезде Бәлкім сен сонда ойларсың мені Көзіңнен жасын тұрманған кезде Төсегін түнде тас болған кезде Бір сәтте маңын жат болған кезде Мүмкін сен еске аларсың мені Қозғалар қалге зар болған кезде Әлемдік жарық өзгерген кезде Ай менен күнің түнерген кезде Бәлкім сен сонда ескерерсің мені Өзіңнен төмен қол берген кезде Сенімсіз көңіл сүйеген кезде Бойынды үрей билеген кезде Мүмкін сен ойға түсерсің сонда Ішіңнен өзің күйреген кезде Ішпенен ойлап жөдеген кезде Өзіңді мүгедек көрмеген кезде Түсінерсің мені ойланып сонда Іштегі намыс көңбеген кезде Тағдырым осы, мен көрген өмір Жазғаным болсын жай ғана көңіл Тілемеймін бірақ ешкімге оны Көтеремін өзім бергесін Тәңір Автор: Абзал Батырханов
