bu son gidiim / joseph erdem iirleri

bu son gidişim keşke, böyle olmasaydı be hayat! yağmur bile dinmeyi bilir de, sen bir defa “durayım“ demedin. fırtınalarını saldın, her fırsatta üstüme. yıldırımlarını çaktın tepeme. yalnızlığımı, ayağım saplanır bataklıklar... düşüncelerimi, üzerime düşecek ağaçlar... sessizliğimi de, zaten yana yakıla yolumu ararken, sisten... şu önümdeki tuzaklara çevirdin! gittiğim yeri bilmiyorum ama, bu karanlık ormanından, artık kaçıyorum ben... hiç utanmayanların adına “yağmur“ dediği ile, keşke sadece ıslansam. yağmur kılığına girmiş, senin göz yaşlarında boğulmamak için, her fırtınada saklanıyorum ben... peşimden gelen, karanlık hayaletler var bu yolda. korkmamak için, dönüp arkama bakmıyorum ben. çünkü dönüp bakınca, görünmez onlar. sadece, arkana dönmedikçe varlar. hiç merak etme... bu son gidişim. yolcu yolunda gerek. hoşçakal. joseph erdem terapist & eğitmen