Guest
«Біз бала сүйсек те, сүймесек те өміріміздің соңында жалғыз қалады екенбіз. Оны табады екенбіз, бағады екенбіз, оқытады екенбіз… Сөйтіп бар азабын көрсетіп, жетілгеннен кейін өз жөніне кете береді екен. Бір ауыз сөзіңді құлағына да ілмей өз білгенімен кете бермек. Сонда не әурешілік. Онанда тапқанымыз таңдайымызға, жұтқанымыз жұмырымызға, бір келетін өмірдің азабын емес қызығын көрмейміз бе?!.». Бұл пікірлері бір қарағанда қисынға келетін де секілді. Бірақ баладан безіп нендей қызық көрмек? Ол жағы өз алдына бөлек әңгіме… Ресейде де осы жағдай. Осы көзқарас. Бір сәби туылса 10 мың доллар ақы төленетін заң шыққаннан кейін 4 жыл өткенде, кейбір депутаттар осы тәсілдің онша өнімді болмағанын айтып «ақшасын азайтсақ қалай болады?» деп домбытуда. Себебі, төрт жылдың ішінде туылған сәбилердің басым бөлігі сол елдегі мұсылмандар болып шығыпты. Олардың жаңағы тиімділікті емін-еркін пайдалануы көзқарақты орыстардың қызғанышын тудырған. Ата-ана мен баланың ортасында дұрыс қатынас болмаған жағдайда кез-келген отбасы
