- Arthur Meschian (Nov. '09)

Same City -- ՆՈՒՅՆ ՔԱՂԱՔՆ Է -- Всё тот же город Lyrics: Arthur Meschian -- Արթուր Մեսչյան -- Артур Месчян Music: Arthur Meschian -- Արթուր Մեսչյան -- Артур Месчян Դատարկվել են փողոցները հարազատ ձեր դեմքերից, եւ շրջում են չորս բոլորը լոկ ստվերները անցյալի։ Նույն քաղաքն է նույն արեւը, սրճարանը անկյունում, բայց օտար ուրիշ աչքեր են, անծանոթ օտար դեմքեր են, քայլվածքին քո հետեւում։Եվ մարում է մեր անցյալը, ապագան էլ ուշանում, ո՞վ է սխալը, ո՞վ է ճիշտը, էլ ոչ ոք չի հասկանում։ քեֆի մեջ են առնետները, սերմը մեկ առ մեկ կորչում, հեռանում են հին տերերը, բարձրանում են վեր նորերը, եւ անիվը պատմության վերադառնում։ Թեկուզ ոռնամ ու խենթանամ ես այս ցավից՝ ես հավատում եմ, Տեր, դեռ չի չորցել արմատը մեր ծառի, եւ դեռ կտա ծիլեր, որքան ել մենք կորցնենք իրար, այս խելագար կյանքում, մեկ մեղեդի, ծանոթ մի ձայն, մեզ կդարձնի մեր տուն։ Երբ սեղմում եմ բռունցքներս եւ աշխարհն եմ անիծում, երբ կորցնում եմ հաշտությունս, քո երգերն եմ մրմնջում, եւ այդ ի՞նչ է, որ հավերժ է, լույսը, կյանքը, թե՞ հոգին, չգիտեմ. պարապ խոսքեր են... Երեւի այս մեղեդին։ Դատարկվել են փողոցները հարազատ ձեր դեմքերից, եւ շրջում են չորս բոլորը լոկ ստվերները անցյալի։ Նույն քաղաքն է, նույն արեւը եւ բոզերը անկյունում, բայց օտար ուրիշ աչքեր են, անծանոթ օտար դեմքեր են, քայլվածքին քո հետեւում։ Lyrics перевод с армянского А.Абраамяна Опустели кромки улиц от знакомых ваших лиц, Тени прошлого вернулись, бродят, где кипела жизнь. Те же -- город, солнце, небо, на углу кафе шумит, Только взгляд чужой и цепкий незнакомых нам субъектов Нас повсюду сторожит.Гаснет прошлое в тумане и, что будет -- не видать, Кто тут прав, а кто в дурмане, все равно нам не понять. Крысы на балах блистают, семя гибнет на корню, Кто владел, те, все бросают, кто прибрал все, начинают Повторять историю. С ума сойду or боли и тоски, но Боже! Верую! Что корень цел и зацветут ростки на нашем дереве. И если в жизни заблудились вдруг, покинул вас покой, Простой мелодии знакомый звук Вас приведет, вас приведет домой. Проклинаю мир за муки и кулак до боли сжат, Но в душе родные звуки и мелодии звучат. Что есть вечность, я не знаю. Может свет, а может дух, Но душою понимаю, что знакомый с детства звук. Опустели кромки улиц от знакомых ваших лиц, Тени прошлого вернулись, бродят, где кипела жизнь. Те же -- город, солнце, небо, на углу кафе шумит, Только взгляд чужой и цепкий незнакомых нам субъектов Нас повсюду сторожит. С ума сойду от боли и тоски, но Боже! Верую! Что корень цел и зацветут ростки на нашем дереве. И если в жизни заблудились вдруг, покинул вас покой, Простой мелодии знакомый звук Вас приведет, вас приведет домой.