Guest
Вернувшаяся из сектора Газа сотрудник «Врачи без границ» Эмили Каллахан – о жизни людей в анклаве: Люди, которые смотрят эту передачу, видели кадры из Газы. Но, находясь там и переживая это, вы испытываете все те вещи, которые камера никогда не сможет запечатлеть. Не могли бы вы немного рассказать то, о чем вы сейчас думаете, когда закрываете глаза ночью?] В течение 26 дней нас перемещали около пяти раз по соображениям безопасности. И одним из мест, где мы оказались, был Учебный центр Хан-Юнис. [Это место, куда эвакуировались люди. Значит, вы были на юге Газы]. Рядом с нами жили 35 000 внутренне перемещенных лиц. Там были дети с огромными ожогами на лицах, шеях, конечностях. И поскольку больницы настолько перегружены, их сразу выписывают в лагеря, где нет доступа к воде. В этом лагере сейчас 50 тыс. человек и 4 туалета. Им дают 2 часа воды каждые 12 часов. [4 туалета на 50 тыс. человек?] Да. И мы тоже там жили. У многих – свежие открытые ожоги, раны, частичные ампутации, они ходят в таких условиях. И родители приводят к нам своих детей: «Пожалуйста, вы можете помочь? Пожалуйста, вы можете помочь?» А у нас не было никаких запасов. [Ваш персонал, палестинцы, которые работают в организации «Врачи без границ», беспокоились о вашей безопасности]. Без них мы бы умерли в течение недели. Только благодаря им мы живы. [Сложно поверить, что это заняло так много времени, чтобы американцы начали проходить через этот пограничный переход Рафа. Это необъяснимо]. Мы были в отчаянии. В какой-то момент мы стали считать калории, исходя из наших запасов, и выяснили, что если все мы, а нас 50 человек, живущих на стоянке, съедаем только 700 калорий в день, если это все, что у нас есть, то у нас остается два дня еды, и все. В тот момент у нас не было сотовой связи. Вокруг нас взрывались бомбы, потому что в Газе нет безопасного места. Перевод на азербайджанский язык. Qəzza zolağından qayıdan Sərhədsiz Həkimlər Təşkilatının əməkdaşı Emili Kallahan anklavdakı insanların həyatından danışır: [Bu proqramı izləyən insanlar Qəzzadan görüntülər görüblər. Amma orada olmaq və bunu yaşamaq, kameranın heç vaxt çəkə bilməyəcəyi bütün bunları yaşayırsınız. Gecələr gözlərinizi yumanda indi nə düşündüyünüz barədə bir az danışa bilərsinizmi?] 26 gün ərzində təhlükəsizlik səbəbi ilə təxminən beş dəfə yerdəyişmə etdik. Və sonda gəldiyimiz yerlərdən biri Xan Yunis Tədris Mərkəzi oldu. [Bura insanların təxliyə edildiyi yerdir. Beləliklə, siz Qəzzanın cənubunda idiniz]. Bizim yaxınlıqda 35 min məcburi köçkün yaşayırdı. Üzlərində, boyunlarında və ətraflarında böyük yanıqlar olan uşaqlar var idi. Xəstəxanalar çox yükləndiyi üçün dərhal suya çıxışı olmayan düşərgələrə buraxılırlar. Bu düşərgədə indi 50 min insan və 4 tualet var. Onlara hər 12 saatdan bir 2 saat su verilir. [50 min nəfər üçün 4 tualet?] Bəli. Biz də orada yaşayırdıq. Çoxlarında təzə açıq yanıqlar, yaralar, qismən amputasiyalar var, belə şəraitdə gəzirlər. Valideynlər isə övladlarını bizə gətirirlər: “Xahiş edirəm, kömək edə bilərsinizmi? Xahiş edirəm, kömək edə bilərsiniz?“ Və heç bir təchizatımız yox idi. [Sizin işçi heyətiniz, Sərhədsiz Həkimlər Təşkilatında çalışan fələstinlilər təhlükəsizliyinizdən narahat idilər]. Onlar olmasaydı, bir həftə içində ölərdik. Biz ancaq onların sayəsində yaşayırıq. [Amerikalıların bu Rafa sərhəd keçidindən keçməyə başlamasının bu qədər uzun sürdüyünə inanmaq çətindir. Bu izaholunmazdır]. Çarəsiz idik. Bir anda ehtiyatlarımıza əsaslanaraq kalori saymağa başladıq və bildik ki, əgər hamımız və 50 nəfər dayanacaqda yaşayırıqsa, gündə cəmi 700 kalori yeyirik, əgər əlimizdə bu qədərdirsə, deməli ikimiz var. yemək günləri qaldı, hamısı budur. Həmin vaxt bizim mobil telefon xidmətimiz yox idi. Qəzzada təhlükəsiz yer olmadığı üçün ətrafımızda bombalar partlayırdı.
