Guest
Гісторыя адной карціны Рамонт службовага кабінета — традыцыйна гэтым пачынаецца праца кожнага новага міністра. Такая нефармальная традыцыя існуе і ў міністраў у Беларусі яшчэ з савецкіх часоў. Калі я стаў міністрам культуры, на гэтыя мэты мой папярэднік Уладзімір Мацвейчук нават пакінуў мне бюджэт — каля 11 тысяч еўра. Кабінет сапраўды патрабаваў рамонту — ён быў проста няўтульным, шафы ў ім былі яшчэ савецкімі: зношаныя, з часам яны зусім састарэлі. Шмат прадметаў інтэр’еру ў кабінеце засталіся з часоў Юрыя Міхневіча — міністра культуры БССР, які займаў гэтую пасаду амаль 20 гадоў. У гэтым пытанні я тады прыняў прынцыповае рашэнне: я не буду пачынаць працу міністрам з рамонту кабінета, таму што рамантаваць трэба было не кабінет, а падыходы ў фінансаванні ўсёй сферы культуры — і акурат на гэта трэба было шукаць грошы. Таму рамонт быў адкладзены і адбыўся толькі праз два з паловай гады. За гэты час мы распачалі сапраўды новае фінансаванне культуры: гэта і рэалізацыя дзяржаўнай праграмы «З
