Guest
Спадчына Янка Купала Ад прадзедаў спакон вякоў Мне засталася спадчына; Памiж сваiх i чужакоў Яна мне ласкай матчынай. Аб ёй мне баюць казкi-сны Вясеннiя праталiны, I лесу шэлест верасны, I ў полi дуб апалены. Аб ёй мне будзiць успамiн На лiпе бусел клёкатам I той стары амшалы тын, Што лёг ля вёсак покатам; I тое нуднае ягнят Бляянне-зоў на пасьбiшчы, I крык варонiных грамад На могiлкавым кладбiшчы. I ў белы дзень i ў чорну ноч Я ўсцяж раблю агледзіны, Цi гэты скарб не збрыў дзе проч, Цi трутнем ён не з’едзены. Нашу яго ў жывой душы, Як вечны светач-полымя, Што сярод цемры i глушы Мне свецiць мiж вандоламi. Жыве з iм дум маiх сям’я I снiць з iм сны нязводныя… Завецца ж спадчына мая Ўсяго Старонкай Роднаю.
