Guest
Айлы түндерде жұлдызға қарап, сырласушы едік, жан құрбым. Арманың сенің сансыз көп еді, бар еді әлі тағдырың. Қалайша достым өмірден мынау, өзіңді-өзің қызғанып, Ақылға сыймас жұмбақ күйінде, қыршында кетті ғұмырың. Өмірдің мынау қатал заңына төзіп-ақ жүр ғой талай жан, Күл-қоқыс кезген, үйсіз жандарда өмірден ләззат алалған. Сол жандар сеннен бақытсыз еді, адами өмір таба алмай, Тіршілік үшін амалсыз сірә, ит тірлік күнге баралған. Қатыгез қоғам қыспаққа алса, шыбын жан өмір қиылар. Бақытын таппай тұншыққан жандар, әр түрлі отқа ұрынар. Білемін сенде жанашыр жақын қыршында кетіп жатқанда, Бақытты армандар табанда жатып, қайғыдан сірә құрыған. Айтарың сенің анашың еді, жылапта талай мұң шақтың. Көз жасын толған сағыныш еді, анаға деген құшақтың. Бақытты таппай адамзат кешкен, ғажайып жарық әлемнен, Достым-ау неге? атыңа жалғар «марқұмды» қосуға асықтың. Артыңда қалған қарындас, інің, қамқоршы аға деп жүрген, Өзіңде талай армандап едің, соларға көмек берер ем. Әттең-ай менде байлық, бақ жоқ қой, әйтпесе үй
