Guadi Galego / Ivn Ferreiro - Cedeira

Galician Os egos da revolución visten roupa cinguida, ʊs ˈɛɣʊs dɐ rɪβʊlʊˈθjõŋ ˈbistẽŋ ˈropɐ θĩŋˈgiðɐ Escalas en modo maior copan todos os shows. ɪsˈkalɐs ɪ̃ŋ ˈmɔðʊ mæˈjoɾ ˈkɔpɑ̃ŋ ˈtoðʊs ʊs ʃows Describen un mundo invisible dɪsˈkɾiβẽŋ ʊ̃ŋ ˈmũn̪do ɪmbɪˈsiβlɪ Partido por catro, pɐɾˈtiðʊ pʊɾ ˈkatɾʊ Prometen que os demos e os anxos pɾʊˈmɛtẽŋ kɪ ʊs ˈdemʊs ɛ ʊs ˈænʲʃʊs Son da mesma cor. sõŋ dɐ ˈmɛs̬mɐ koɾ Aquí o reduto é diverso, non hai etiquetas; ɐˈki ʊ rɪˈðutʊ ɛ dɪˈβɛɾsʊ | nõŋ æj ɛtiˈketɐs Se cadra, diría Pedreira, o da xubilación. sɪ ˈkaðɾɐ dɪˈɾiɐ pɪˈðɾejɾɐ ʊ dɐ ʃʊbɪlɐˈθjõŋ Poder deitarse e deixar que a vida te agache, pʊˈdeɾ dejˈtaɾsɪ ɛ dejˈʃaɾ kɪ ɐ ˈbiðɐ tɪ ɐˈɣæt͡ʃɪ E nós en silencio escoitando este o noso son. ɛ nɔs ẽŋ sɪˈlɛn̟θjʊ ɪskojˈtãn̪dʊ ˈestɪ ʊ ˈnɔsʊ sõŋ Imos tan xuntiñas pola beira da canción, ˈimʊs tɑ̃ŋ jun̪ˈtĩɲɐs ˈpolɐ ˈbejɾɐ dɐ kan̟ˈθjõŋ Prenden candeas, rompen as ondas. ˈpɾɛn̪dɪ̃ŋ kɐn̪ˈdeɐs ˈrɔmpɪ̃ŋ ɐs ˈõn̪dɐs Imos devagar paseando en plural, ˈimʊs dɪβɐˈɣaɾ pɐsˈjan̪dʊ ẽŋ pluˈɾal Calma e serena que medre a area e o mar. ˈkalmɐ ɛ sɪˈɾenɐ O norte equipara a beleza coa melancolía ʊ ˈnɔɾtɪ ɛkiˈpaɾɐ ɐ bɪˈleθɐ ˈkoɐ mɪlɑ̃ŋkʊˈliɐ O norte é poema en si mesmo, ʊ ˈnɔɾtɪ ɛ pʊˈemɐ ɪ̃ŋ si ˈmɛs̬mʊ é perfume e canción. ɛ pɪɾˈfumɪ ɛ kan̟ˈθjõŋ Que poidas cantar ou lembrar esta suave habaneira, kɪ ˈpojðɐs kan̪ˈtaɾ ʊ lemˈbɾar ˈestɐ ˈswaβɪ ɐβɐˈnejɾɐ Na praia de Rinlo, en Cuba, nɐ ˈpɾæjɐ dɪ ˈrinlʊ ɪ̃ŋ ˈkuβɐ Ou mesmo en Cedeira. ʊ ˈmɛs̬mʊ ɪ̃ŋ sɪˈðejɾɐ Deixarse levar pola luz que desmonta as ideas, dejˈʃaɾsɪ lɪˈβaɾ ˈpolɐ luθ kɪ dɪs̬mon̪tɐ ɐs ɪˈdɛɐs Tratar polo miúdo as cadeas, tɾɐˈtaɾ ˈpolʊ mɪˈuðʊ ɐs kɐˈdeɐs Pensar que ser libre é ser máis. pẽŋˈsaɾ kɪ seɾ ˈliβɾɪ ɛ seɾ majs Vivir asubiando a modiño a nosa habaneira bɪˈβiɾ ɐsʊˈbjan̪dʊ ɐ mʊˈðĩɲʊ ɐ ˈnɔsɐ ɐβɐˈnejɾɐ (Deixarse levar pola luz que desmonta as ideas...)