Guest
Выхожу один я на дорогу; Сквозь туман кремнистый путь блестит; Ночь тиха. Пустыня внемлет богу, И звезда с звездою говорит. В небесах торжественно и чудно! Спит земля в сиянье голубом... Что же мне так больно и так трудно? Жду ль чего? жалею ли о чем? Уж не жду от жизни ничего я, И не жаль мне прошлого ничуть; Я ищу свободы и покоя! Я б хотел забыться и заснуть! Но не тем холодным сном могилы... Я б желал навеки так заснуть, Чтоб в груди дремали жизни силы, Чтоб, дыша, вздымалась тихо грудь; Чтоб всю ночь, весь день мой слух лелея, Про любовь мне сладкий голос пел, Надо мной чтоб, вечно зеленея, Темный дуб склонялся и шумел. / автор Михаил Юрьевич Лермонтов - 1841/ музыка Е. Шашина / Wychodzę samotny na drogę Wyjdę sam na spacer tamtą drogą gdzie wśród mgły srebrzyście cała lśni Nocy świat półsenny, wdzięczny Bogu że wśród gwiazd rozmowa cicho brzmi. W niebie tam magicznie i tak cudnie śpi już świat i gwiazdy ślicznie lśnią Kto to wie, tak czasem zgadnąć trudno czegóż żal, że smutki w sercu tkwią Cóż, że tu zaświeci znów nadzieja skruszy żal przeszłości gruby lód Jeszcze raz zabłyśnij gwiazdo moja jakby mnie i pamięć pokrył grób No nie ten odwieczny sen mogiły jakże mam przez wieki całe śnić szkoda by zamarły życia siły szkoda dni, co jeszcze mogą lśnić. by przez noc, przez dzień mój słuch pieściła moje zmysły piękna, luba pieśń smutek mój swym ciepłem otuliła cicho dąb kołysał wieczny sen. / tłumaczenie:
