Guest
Жазғы демалыс аяқтала сала анамның таң атар - атпаста «ағаңнан айырылып қалдық» деген дауысын естіген сәтте өзімді жек көріп кеттім. Осылай боларын сезсем де оны мойындағым келмеді, қарсы тұрғым келді, сол сөзден қашқалақтап жүрдім, себебі ол бірнеше күн бойы жан сақтау бөлімінде өліммен күресті, арпалысты...бірақ ақыр түбі құлағым осы сөзді естіді. Суық хабар ғой осы өлім деген! Оны тағдыры Алматыға айдап та келген болу керек. Адам болған, оқыған, бақытыңды тапқан қалаңа барып, қоштасып қайт деген сияқты жазмыштың өзі. Міне, Алматыда көз жұмды. Марқұм ағамды жерге әкетіп бара жатқанда кеудемнен жүрегімді ме, бауырымды ма, бүйрегімді ме суырып кеткендей болды. Кішкентай нәрсеге де шын ықыласымен қуанып, пәк мінезбен мәз болушы еді. Мен қалаған жерге алып барып, барын беруші еді. «И жаным сол» деп еркелетуші еді, шашымнан иіскеуші еді, кейде әдейі тиісіп ренжітуші еді. Баладай мінезі бар, жүрегі жылы, ағайын-туысқа бауырмал ағадан айырылу қандай қиын! Әлі де сене алар емеспін!.. Соңғы рет Алматыдан кетерімде
