Guest
5 ШАРТ — МУҲАББАТ, БАР ЗИДДИ БАДБИНИ Ва аммо шарти панҷум бошад, пас ин муҳаббат аст, мӯъмин дуст медорад Аллоҳро, ва дуст медорад расули Ӯро ﷺро, ва инчунин дӯст медорад ибодати аллоҳро ва наздик шудан ба Аллоҳро. Ва вақте вай Аллоҳро дӯст дорад, пас ба ӯ ибодат мекунад, вақте ибодатро дӯст бидорад, пас ба василаи он (ба Аллоҳ) назидик мешавад, вақте паёмбар ﷺро дӯст бидорад, пас ба ӯ итоъат мекунад ва аз ӯ пайрави мекунад, вақти ибодатро дӯст бидорад, пас онро бисёр анҷом медиҳад, ва бадмебинад он чиеро, ки зидди он аст, ва ин маъсият (гуноҳ) аст. Ва муҳаббат ба Аллоҳ таъала, ва ба расули Ӯ ﷺ, ва муҳаббат ба ибодат - ин аст аз ҳама муҳимтарин воҷибот барои мусулмон. Воҷиб аст ба вай, то ки муҳаббат ба Аллоҳ ва расули ӯ аз ҳамаи муҳаббатҳои дигар аъло (бисёр) тар бошад. Ва фармон дод аллоҳ таъала, то ки муҳаббат ба ӯ дар болои дигар муҳаббатҳо бошад, мисол: муҳаббат ба мол, фарзандон ва ғайра ва ҳамаи шумо сухани Аллоҳ таъаларо мехонед: قُلۡ إِن كَانَ ءَابَاۤؤُكُمۡ وَأَبۡنَاۤؤُكُمۡ وَإِخۡوَ ٰنُكُمۡ وَأَزۡوَ ٰجُكُمۡ وَعَشِیرَتُكُمۡ وَأَمۡوَ ٰلٌ ٱقۡتَرَفۡتُمُوهَا وَتِجَـٰرَةࣱ “Бигӯ: «агар падарону фарзандон ва бародарон ва ҳамсарон ва хешовандонатон. Ва амволе, ки ба даст овардаед ва тиҷорате, ки аз касодиаш تَخۡشَوۡنَ كَسَادَهَا وَمَسَـٰكِنُ تَرۡضَوۡنَهَاۤ أَحَبَّ إِلَیۡكُم مِّنَ ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ وَجِهَادࣲ فِی سَبِیلِهِۦ метарсед ва хонаҳое, ки ба он дилхуш ҳастед, назди шумо аз аллоҳ ва паёмбараш ва ҷиҳод дар роҳи ӯ маҳбубтаранд, فَتَرَبَّصُوا۟ حَتَّىٰ یَأۡتِیَ ٱللَّهُ بِأَمۡرِهِۦۗ وَٱللَّهُ لَا یَهۡدِی ٱلۡقَوۡمَ ٱلۡفَـٰسِقِینَ пас, мунтазир бошед, то аллоҳ фармони [азоби] хешро нозил кунад. Ва Аллоҳ гурӯҳи нофармонро ҳидоят намекунад» Ва гуфт Аллоҳ Таъала: وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن یَتَّخِذُ مِن دُونِ ٱللَّهِ أَندَادࣰا یُحِبُّونَهُمۡ كَحُبِّ ٱللَّهِۖ وَٱلَّذِینَ ءَامَنُوۤا۟ أَشَدُّ حُبࣰّا لِّلَّهِۗ бархе аз мардум ҳамтоёни ғайр аз Аллоҳро [барои парастиш] бармегузинанд ва онҳоро ҳамчун Аллоҳ таоло дӯст медоранд, вале касоне, ки имон овардаанд, Аллоҳро бештар дӯст доранд [Сураи Ал-Бақара: 165] یَـٰۤأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُوا۟ مَن یَرۡتَدَّ مِنكُمۡ عَن دِینِهِۦ فَسَوۡفَ یَأۡتِی ٱللَّهُ بِقَوۡمࣲ یُحِبُّهُمۡ وَیُحِبُّونَهُۥۤ Эй касоне, ки имон овардаед, ҳар касе аз шумо, ки аз дини худ баргардад [ба Аллоҳ таоло зиёне намерасонад], Аллоҳ таоло ба зудӣ гурӯҳеро меоварад, ки ононро дӯст медорад ва онҳо [низ] Ӯро дӯст медоранд, [Сураи Ал-Ма’ида: 54] عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ وَالِدِهِ وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ» أخرجه البخاري ١٥ و مسلم ٤٤ Аз Аннас ривоят мешавад, ки гуфт: «Паёмбар ﷺ гуфт: “Ҳеҷ яке аз шумо имон намеорад, то ки маро аз падараш, ва фарзандонаш, ва аз ҳамаи одамон бисёртар дуст на дорад”».
