Guest
Maria Puder son birkaç dakika zarfında biraz sükûnetini kaybetmişe benziyordu. Bunu tespit edince memnun oldum: Onun hiç sarsılmadan gittiğini görmek, beni herhalde pek üzecekti. Mütemadiyen elimi tutup bırakıyor: “Ne manasız şey... Ne diye gidiyorsun sanki?“ diye söyleniyordu. “Asıl sen gidiyorsun, ben daha buradayım!“ dedim. Bu sözümü fark etmemiş göründü. Kolumdan tuttu. “Raif... Şimdi ben gidiyorum!“ dedi. “Evet... Biliyorum!“ Trenin hareket saati gelmişti. Bir memur vagon kapısını örtüyordu. Maria
