Guest
Chór i orkiestra radia polskiego Soloist, baryton: Józef Wojtan Opracowanie muzyczne : Jerzy Kołaczkowski Jedna z najstarszych pieśni o żołnierzu tułaczu. Tekst pieśni nieznanego autora drukowany był w r. 1584. Idzie żołnierz borem, lasem, borem, lasem Przymierając z głodu czasem, z głodu czasem. Suknia na nim nie blakuje, nie blakuje, Wiatr dziurami przelatuje, przelatuje. Chustka czarna jest za pasem, jest za pasem, Ale i w tej pusto czasem, pusto czasem, Chociaż żołnierz obszarpany, obszarpany, Przecież ujdzie między pany, między pany. Trzeba by go obdarować, obdarować, Soli jemu nie żalować, nie żalować. Wtenczas żołnierza szanują, oj, szanują, Kiedy trwogę na sie czują, na się czują. Zaplaćże mu, Jezu z nieba, Jezu z nieba, Boć to pilna jest potrzeba, jest potrzeba.
